Zero Covid و معامله شی جین پینگ با شیطان

همه مدام می گویند که سیاست صفر کووید چین ناپایدار است، گویی آقای. شی آن را نمی دانست. او آن را می دانست. او می خواست قبل از اینکه ظهورش توسط انفجار کووید تهدید شود، سلطه دیکتاتوری خود را قفل کند، او می دانست که کشورش دیر یا زود باید تحمل کند.

من شک دارم آقای شی عمیقاً از ذهنیت رسانه‌های غربی می‌نوشد، که توهمات آن‌ها در مورد کووید صفر در طول اعصار به منزله اغماض در اختیار فاحشه بوده است. سیاستمداران غربی نمی‌پرسیدند چه چیزی برای جامعه معنادارتر است، بلکه از نظر حفظ شغل چه چیزی برای خودشان در یک لحظه خاص بیشتر معنا دارد.

پرزیدنت ترامپ در مارس 2020 دستورالعمل فاصله گذاری اجتماعی خود را بر اساس نظرسنجی هایی که نشان می داد مردم، هر چند غیرواقعی، می خواستند و انتظار داشتند که به طور کلی از این ویروس در امان باشند، تمدید کرد. یکی از مقامات سازمان بهداشت جهانی که از چین بازگشته بود بدون کمک فوران کرد: “اینجا ما بیماری داریم که هیچ واکسنی برای آن نداریم، هیچ درمانی برای آن نداریم، انتقال را به طور کامل درک نمی کنیم، مرگ و میر موارد را به طور کامل نمی دانیم، اما واقعاً چه چیزی بوده ایم. بر خلاف آنفولانزا، جایی که کشورها به مقابله با آن پرداخته‌اند، و تدابیر قوی اتخاذ کرده‌اند، ما به‌طور قابل ملاحظه‌ای مشاهده کرده‌ایم که این ویروس سرکوب شده است.»

سؤال واضحی که مطرح نشده بود این بود: آیا کووید واقعاً بسیار متفاوت و قابل کنترل‌تر از آنفولانزا بود یا اینکه چین صرفاً تلاش می‌کرد کاری را انجام دهد که تعداد کمی از افراد با عقل درست انجام می‌دادند؟ به هر حال، با هزینه ای ممکن است آنفولانزا نیز مهار شود، اما هزینه آن قابل تحمل نخواهد بود و سپس آنفولانزا گسترش می یابد.

به هر حال هر گونه علاقه نظری به چنین سؤالاتی به زودی از بین رفت. مشاهده شد که این ویروس به سرعت در حال تکامل است. مشاهده شد که واکسیناسیون ناقص و رو به کاهش است. در زمان قرنطینه بزرگ شانگهای در اوایل سال جاری، سوال واقعی، با توجه به این متغیرها و رو به کاهش صبر عمومی، این بود که آیا ابرشهرهای چین واقعاً آمادگی خود را برای رویارویی با ویروس به عقب برمی‌گردانند؟

تنها راهبردی که تا به حال منطقی بود، راهبردی بود که مدت‌ها پیش کتاب‌های راهنمای بیماری‌های تنفسی را پر کرد: منحنی را صاف کنید. بپذیرید که ویروس بومی خواهد شد. بهترین ترکیب از اقدامات را بیابید تا اجازه دهید این اتفاق بیفتد بدون اینکه سیستم مراقبت های بهداشتی را تحت تأثیر قرار دهد.

آقای. شی باید این رویکرد را نیز پیش‌فرض کند، هرچند که پس از کووید صفر، زمان را برای تحکیم قدرت سرکوبگر خود خرید. اما استراتژی او برای مقابله با کووید صفر امکان امروز یک فاجعه سه گانه را نیز ایجاد کرد: این ویروس در آستانه شیوع غیرقابل کنترل است، حتی زمانی که یک شورش عمومی خسته علیه اقدامات ضد سرایت. به زودی نارضایتی آنها ممکن است با عصبانیت همراه شود زیرا زیرساخت های پزشکی عقب افتاده چین خود را برای مقابله با موج ناآماده نشان می دهد و والدین و پدربزرگ ها و مادربزرگ ها به دلیل کمبود مراقبت در راهروها، اتاق های انتظار و پارکینگ ها جان خود را از دست می دهند.

آقای. شی، از زمان ووهان، می دانست که چنین لحظه ای از حقیقت در راه است. چینی‌ها می‌بینند که میلیون‌ها نفر در جاهای دیگر کووید را از بین می‌برند که انگار بدتر از آنفولانزا یا سرماخوردگی نیست. آن‌ها بیمارستان‌های خارجی را می‌بینند که می‌توانند مراقبت‌های دقیقی را برای افراد نسبتاً معدودی که به آن نیاز دارند ارائه دهند. آنها در تلویزیون های خود، طرفداران شادی را از هر گوشه ای از جهان می بینند که بدون ماسک یا ترس از ویروس فلج کننده در جام جهانی حضور دارند.

برای اینکه بفهمید چه خبر است، در نهایت تصویر ابر شایستگی رژیم چین را که کارشناسان مدت‌هاست در آن غرق شده‌اند، کنار بگذارید. محقق چینی، پری لینک، 13 سال پیش باید این توهم را با جمله ای دفن می کرد: “حزب کمونیست خود را به “برداشتن میلیون ها نفر از فقر” اعتبار می دهد، اما درست تر است که بگوییم میلیون ها نفر حزب را از بین برده اند.

یک رژیم دیکتاتوری و انحصاری قدرت از انرژی مولد و کارآفرینانه مردم چین پس از برداشتن پای خود از گردن آنها به شدت بهره برد. غرفه آقای برنامه شی اکنون این است که جلوی هر گونه پیشرفت بیشتر را بگیرد، اگر این چیزی است که برای کنترل حزب کمونیست و او در راس آن لازم است.

او هرگز باور نمی کرد که دارد چین را از کووید نجات می دهد، که می دانست هدفی غیر واقعی است. او از صفر کووید برای به تأخیر انداختن عبور ویروس از جامعه چین استفاده می کرد تا زمانی که بتواند خود را در پشت موقعیت سلطه مانند مائو قرار دهد.