شوک الکتریکی، اخاذی و کار برده چگونه روسیه یک اردوگاه بازداشت در اوکراین اشغالی را اداره کرد

آنها ما را کتک زدند، ما را عذاب دادند، ما را به جنگل بردند تا بالای سرمان شلیک کنند. و هر روز در ساعت 11 صبح، آنها مرا برای جلسات برق من به اینجا می آوردند.”

زمزمه کرد: «وقتی اینجا بودم، دیگر نمی‌خواستم زندگی کنم.»

این مرکز در ووچانسک یکی از حداقل 18 اتاق شکنجه است که مقامات اوکراینی می گویند پس از بیرون راندن نیروهای روسی از یک سوم منطقه خارکف که مسکو برای نزدیک به هفت ماه آن را اشغال کرده بود، کشف کردند. همه آنها بخشی از ماشین سرکوبی بودند که روسیه برای ریشه کن کردن مخالفان در مناطق اشغالی اوکراین، از جمله مناطقی که به دنبال ضمیمه کردن آن است، ایجاد کرده است. پلیس و مقامات امنیتی اوکراین می گویند که اردوگاه ووچانسک توسط سرویس امنیت فدرال روسیه اداره می شد. این سرویس به درخواست اظهار نظر پاسخ نداد. مقامات روسیه بدرفتاری با بازداشت شدگان را رد کرده و شواهد دال بر کشف گورهای دسته جمعی در بوچا، ایزیوم و سایر شهرهای آزاد شده را ساختگی رد کرده اند.

در نشانه ای از آمیختگی خشونت و فساد در سیستم امنیتی دولتی روسیه، اردوگاه در ووچانسک نیز به عنوان یک شرکت پولساز عمل می کرد که برای اخاذی پول نقد برای نگهبانان، زندانیان سابق و بازرسان اوکراینی استفاده می شد.

بازرسان اوکراینی می گویند که این اردوگاه در یک زمان بیش از 50 زندانی را در خود جای نمی داد و در مجموع 300 زندانی تخمین زده می شود که در طول شش ماه فعالیت این مرکز در اینجا نگهداری می شدند. به گفته بازداشت‌شدگان سابق و بازپرس سرویس امنیتی اوکراین، اگر می‌توانستند پس از اینکه تمام اشیای قیمتی‌شان قبلاً گرفته شده بود، پول نقد را جمع‌آوری کنند، زندانی‌هایی که به اینجا آورده می‌شدند، اغلب می‌توانستند هزینه خروج خود را با نرخ 20000 دلار برای هر نفر بپردازند.

آقای. زلنکو که سال گذشته ارتش اوکراین را ترک کرد و پس از اینکه رئیس اتحادیه کهنه سربازان محلی لیست های عضویت این سازمان را با روس ها به اشتراک گذاشت، بازداشت شد، چنین اقبالی نداشت. آقای “من فقط دو سگ دارم.” زلنکو گفت. چگونه می توانم به آنها پول بدهم؟

او گفت که در طول 17 روز بازداشت خود، بازرسان روسی سعی کردند او را وادار کنند که اعتراف کند که هنوز در خدمت سربازی است، چیزی که او با وجود ضرب و شتم و برق گرفتگی همچنان انکار می کرد. آقای. زلنکو با 33 مرد دیگر که شش نفر از آنها دانش‌آموزان و کارگران سریلانکایی بودند که می‌گویند توسط روس‌ها به عنوان برده برای نگهداری از تأسیسات استفاده می‌شدند، یک سلول مشترک در مقابل اتاق بازجویی داشت. دیوارها هنوز با یک تقویم بداهه که روزهای بازداشت و چند نماز را می شمارد می شمرد.

شش مرد سریلانکایی و یک زن سریلانکایی که در یک سلول جداگانه زندانی بودند، در شهر کوپیانسک منطقه خارکف زندگی می کردند که تهاجم روسیه در فوریه آغاز شد. 24. چهار نفر از آنها در ماه دسامبر برای تحصیل در کالج پزشکی محلی وارد شدند و سه نفر دیگر کارهای عجیب و غریب انجام می دادند. نیروهای روسی در روزهای اول جنگ وارد شهر شدند. سریلانکایی‌ها می‌گویند که سعی کردند به سمت شهر خارکف، پایتخت منطقه‌ای که تحت کنترل اوکراین باقی مانده، فرار کنند.

یکی از بازداشت شدگان به نام رابرت کلایو دیلوکشان، 25 ساله، گفت که در اولین ایست بازرسی روسی در خارج از کوپیانسک، آنها را بازداشت کردند، با چشم بند بستند و به ووچانسک فرستادند. . تنها کلمه ای که آنها از اسیرکنندگان روسی خود فهمیدند، آقای. دیلوکشان گفت، کلمه “پول” بود. گفت وقتی گفتند چیزی ندارند، شکنجه شدند.

سریلانکایی‌ها که نمی‌توانستند آزادی خود را بخرند، در ووچانسک نگهداری می‌شدند تا توالت‌ها و اتاق‌های بازجویی را تمیز کنند و بعد از جلسات مکرر افسران روسی که مشروب می‌نوشیدند، آنها را مرتب کنند. دیلوکشان گفت.

اغلب، آنها را کتک می زدند، سرشان بین در و چهارچوب در کوبیده می شد. در یک کنفرانس مطبوعاتی که توسط پلیس اوکراین سازماندهی شده بود، یکی از بازداشت شدگان سابق به نام جوکنتیران تینز، 34 ساله، جوراب های خود را برای نشان دادن ناخن های گم شده پا که به گفته او توسط روس ها کشیده شده بود، در آورد. تنها زن این گروه که شش ماه گذشته را از سایر سریلانکاها جدا کرده بود، اوتایکامار مری ادید پریما، 50 ساله، نشسته بود و در سکوت تکان می خورد. آقای دکتر گفت: پس از ضربه، او اغلب در حال غش کردن است. دیلوکشان.

او گفت: «هر روز ما تحت شکنجه روحی قرار می‌گرفتیم. هر روز گریه می کردیم.

یکی دیگر از زندانیان سابق، گانسواران ساروجان، 25 ساله، وضعیت مخمصه خود را به زبان مادری تامیل این گروه توضیح داد.

«روس‌ها غذای مناسبی به ما ندادند. فقط هر پنج روز یک بار به ما اجازه می‌دهند بشویم.» آنها فقط یک یا دو دقیقه به ما فرصت دادند تا از توالت استفاده کنیم و حتی این فقط یک بار در روز بود.

روس‌ها اردوگاه را رها کردند و سریلانکایی‌ها و برخی دیگر از زندانیان را آزاد کردند در حالی که دیگران را از مرز به روسیه بردند، زیرا نیروهای اوکراینی در اوایل ماه جاری به ووچانسک بسته شدند. بازرسان اوکراینی می‌گویند که روس‌ها قبل از خروج، کف‌ها را با نفت سفید آغشته کردند تا آثار خون و سایر شواهد را از بین ببرند.

هیچ قبری در محوطه یافت نشده است. بازرسان اوکراینی می گویند هنوز در حال بررسی هستند که آیا از کوره ای در مجاورت مرز روسیه برای سوزاندن اجساد برخی از زندانیان استفاده شده است یا خیر.

در ووچانسک، جایی که کارخانه ماشین آلات در کنار میدان مرکزی سرسبز و اردوگاه نظامی سابق روسیه قرار دارد، که هنوز با سیم خاردار احاطه شده است، بازداشتگاه در سراسر اشغال به عنوان مکانی برای اجتناب از هر قیمتی شناخته شده بود.

ویتالی پیلیپتس، پلیس بازنشسته ای که در ووچانسک باقی مانده است، می گوید: «همه کسانی را که فکر می کردند علیه روسیه هستند، یک هفته، دو و یک ماه به آنجا برده شدند. یکی از دوستان او که زنبوردار مرفهی بود، پس از غارت خانه اش توسط مقامات روسی و شروع به جستجوی او و باج گرفتن، مجبور شد چندین ماه مخفی شود. او می گوید: «وقتی روس ها اینجا بودند، همه ماشین هایشان را پنهان می کردند، چون اگر ماشینی می دیدند، آن را می بردند. رنو او در طول ماه‌های حکومت روسیه مخفی ماند.

تتیانا کونووالووا، یک بازنشسته محلی، گفت که روس ها علاوه بر سرقت ماشین ها، بذر و تجهیزات را از کشاورزان گرفتند و حتی کفپوش اقامتگاه توریستی در خارج از ووچانسک را برداشتند. او افزود: «باید می‌دیدی که چه اتفاقی افتاد که بالاخره در حال فرار بودند». آنها حتی مبل‌ها را هم با خود دور می‌کردند.»

بنویسید یاروسلاو تروفیموف در [email protected]