پانچو که از نژادهای مختلط است، کمی بعد از نوشتن پایان نامه ای درباره کمبود زنان سیاه پوست در باله بریتانیا، Ballet Black را در سال 2001 تأسیس کرد. از آن زمان، این شرکت بیش از 50 رقص باله را توسط 37 طراح رقص سفارش داده است و مخاطبان تحسین برانگیزی ایجاد کرده است.
اما نه بدون مانع، همانطور که کار پانچو، “بلند بگو”، روشن می کند. این یک گزارش بیوگرافی از تاریخ شرکت در هفت بخش است، به یک موسیقی متن که شامل استیو رایش، خواننده رپ فلودان، خواننده کالیپسو، لرد کیچنر و صداپیشگان (“نقطه باله بلک چیست؟” “می‌توانیم با یک صحبت کنیم؟” رقصنده ای که نژادپرستی را تجربه کرده است؟”). طراحی رقص کاملاً فراموش شدنی است، اما به طرز لذت بخشی رقصندگان را به عنوان شخصیت های متمایز به نمایش می گذارد، که بین کلاسیک گرایی پرشور، تند تند با طرفداران پردار و بیشتر یک فیزیکال معاصر و پایه قرار می گیرند.
«خورشید سیاه» ماگوما بسیار جاه‌طلبانه‌تر است و کلاسیک و معاصر، گذشته و حال را با هم ادغام می‌کند تا مبارزه شدید و پاداش‌های مرتبط با یک حافظه جسمانی اجدادی، شخصی و جمعی را نشان دهد. «خورشید سیاه» که با آهنگی پیچیده و پیچیده توسط مایکل آسانته، معروف به مایکی جی، شروع می‌شود، در حالت باله شروع می‌شود، با زنانی که در سراسر صحنه بر روی پوینت خرخر می‌کنند و یک پاس دو با پویایی فشار-کشش شبیه به ویلیام فورسایت. اما این کم جذاب‌ترین بخش قطعه است که به زودی جای خود را به حرکت پایه‌دارتر و بدون کفش می‌دهد، رقصنده‌ها به آرامی تسلیم رقصی درونی می‌شوند، بدن‌هایشان می‌لرزد و تشنج می‌کند، شانه‌ها و گردن‌ها درهم می‌آیند، صورت‌ها کشیده می‌شوند. به گریمس
در پایان، Mthuthuzeli نوامبر بسیار با استعداد، که او نیز آفریقای جنوبی است، در حالی که رقصندگان از نظر فیزیکی و صوتی به فراخوان او پاسخ می‌دهند، طبل می‌زند و با قدرت زیادی می‌پرد و می‌خواند.
این کمی “آیین بهار” است، اما هیچ فداکاری وجود ندارد، فقط احساس غوطه وری مشترک در چیزی قدرتمند، و تعهدی عظیم از جانب رقصندگانی که جرات کرده اند خود را روی صحنه نشان دهند.
