بسکتبال زنان در مینه سوتا، خانه چهار فینال، در حال شکوفایی است

به روز رسانی: کارولینای جنوبی ضرب و شتم UConn برای کسب دومین قهرمانی کشورش.

MINNEAPOLIS – بازدیدکنندگانی که از منطقه تحویل بار در مینیاپولیس-St. فرودگاه بین المللی پل این آخر هفته مورد استقبال یک فرد مشهور محلی قرار گرفت. لیندسی ولین در پیام ضبط شده ای که از بلندگو پخش شد گفت: به مینیاپولیس خوش آمدید. ویلن اهل مینه‌سوتا است که به تیم بسکتبال زنان دانشگاه مینه‌سوتا کمک کرد تا در سال 2004 به فینال چهار نهایی برسد و یکی از اعضای اصلی سلسله سیاهگوش مینه‌سوتا بود که چهار عنوان قهرمانی را به دست آورد. او امروز سرمربی دانشگاه گلدن گوفرز مینه سوتا و بخشی از کلاس تالار مشاهیر نایسمیت 2022 است.

داستان Whalen تنها یکی از بسیاری از مواردی است که توضیح می دهد که چگونه مینیاپولیس، که میزبان فینال چهار فینال زنان در سال 2022 است، به یکی از پرشورترین جوامع بسکتبال زنان در کشور تبدیل شد. کانکتیکات، فینیکس و کلمبیا، اس سی، همچنین کانون های بازی زنان هستند، اما مینیاپولیس به دلیل گستردگی اکوسیستم بسکتبال زنانش متمایز است – و به این دلیل که تمام لیگ های حرفه ای بزرگ مردان نیز در این شهر حضور دارند، به این معنی که شور و شوق برای بازی زنان را نمی توان به طور حامیانه به کمبود گزینه ها نسبت داد.

شریل ریو، مربی Lynx در مورد اولین فصل حضور او و ویلن در تیم در سال 2010، گفت: “لیندسی ولین به من گفت، “هی، تو این چیز را بسازی و برنده شو، مردم خواهند آمد.” مردم رها نکرده اند.»

آخرین باری که فینال چهار در مینیاپولیس برگزار شد، در سال 1995، WNBA وجود نداشت. بیست و هفت سال بعد، بهترین تیم های بسکتبال کالج زنان در کشور در همان زمینی رقابت خواهند کرد که مینه سوتا لینکس از سال 2012 به طور میانگین بیش از 9000 طرفدار در هر بازی جذب کرده است و این تیم را به طور مداوم در بین تیم های برتر WNBA در سال جاری قرار می دهد. حضور.

هیچ بازی تورنمنت زنان NCAA تا به حال در زمین WNBA انجام نشده است، بنابراین این فقط یک خوش شانسی برای شهر است که یک بازیکن محلی برجسته در فینال چهار حضور دارد. پیج بوکرز، نگهبان دانشجوی سال دوم دانشگاه UConn، برای اولین بار در دبیرستان هاپکینز در حومه Minneapolis در Minnetonka به ستاره تبدیل شد و به تقویت شهرت مدرسه به عنوان مقصد بسکتبال دختران کمک کرد.

تارا استارکس، سرمربی سابق اتحادیه ورزشکاران آماتور هاپکینز و بوکرز، در مورد بوکرز گفت: “به یکباره، شما این پدیده را داشتید، این بچه که همه در شبکه های اجتماعی با این همه پاس های فانتزی و حرکات فانتزی دیده بودند.” حرفه دبیرستان

بازگشت او به خانه یکی از بزرگ‌ترین داستان‌های این تورنمنت تاکنون بوده است و فصل دیگری را به فرهنگ بسکتبال زنان مینه‌سوتا اضافه کرده است. استارکس مشغول نوشتن قسمت بعدی است و بازیکنان هاپکینز به استنفورد، آریزونا و البته مینه سوتا متعهد هستند.

بر اساس تحلیل اخیر آسوشیتدپرس، مینه سوتا بیشترین سرانه بسکتبالیست دخترانه دبیرستانی را در این کشور دارد. بر اساس گزارش ESPN، تا حدی به لطف صحنه‌های بسکتبال دبیرستان و جوانان منطقه، Whalen توانست به مینه‌سوتا دهمین کلاس برتر سال 2022 در کشور را جذب کند – کلاسی که کاملاً با بازیکنانی از شهرهای دوقلو پر شده بود.

کارلی تیبو، دستیار مینه سوتا گفت: «از سیاهگوش تا گوفرز تا بسکتبال دبیرستانی و سپس سرمایه‌گذاری در بسکتبال جوانان، حمایت از بسکتبال زنان در اینجا از بهترین‌هایی است که تا به حال دیده‌ام – و در کانکتیکات زندگی کردم.» دودونیس، که پدرش، مایک تیبو، مربی کنتیکت سان بود و در حال حاضر مربی واشنگتن میستکس، هر دو WNBA است.

به گفته مربیانشان، بخشی از انگیزه بازیکنان جوانتر این است که نزدیکی و موفقیت سیاهگوش باعث می شود که بازی در WNBA هم ملموس و هم مطلوب به نظر برسد. استارکس گفت: «آنها همیشه در مورد آن صحبت می کنند. “من می خواهم به لیگ بروم. من می خواهم در WNBA بازی کنم.

هر چند سیاهگوش همیشه آرزومند به نظر نمی رسید. آنها یکی از تنها پنج امتیاز از 12 فرنچایز لیگ هستند که مالکان و میدان‌های مشترک با تیم‌های NBA دارند، اما همچنان نبردی برای به دست آوردن امکانات تمرینی و ارتقاء که نزدیک به آنچه همتایان مردشان دریافت می‌کردند، بود. ربکا برانسون که 9 سال در این تیم بازی کرد و اکنون دستیار مربی است، زمانی را به یاد می آورد که تمرین در زمین کوچک زیرزمین مرکز تارگت برگزار می شد.

برانسون گفت: «برنده شدن اول بود. “و سپس در نهایت، ما به نقطه ای رسیدیم که شما کمی بیشتر از آن ردپای برابر را دیدید. اما کمی طول کشید.»

این آخر هفته، شرکت کنندگان در فینال فور از فروشگاه تیمی عبور کردند که تجهیزات Lynx و Timberwolves را می فروخت و تعدادی از لوگوهای Lynx و Timberwolves را به نمایش گذاشتند. این برابری نتیجه تلاشی هماهنگ برای آنچه که ریو «برندسازی دوگانه» می‌نامد است.

ریو می‌گوید: «بسیاری از مواقع وقتی به شهری می‌روید که تیم‌های حرفه‌ای مردان دارد، ورزش زنان غرق می‌شود. اما متوجه خواهید شد که اگر در مرکز تمرین ما باشید، هر جایی که سر گرگ را ببینید، سر سیاهگوش را خواهید دید. این پیام رسانی است که هزینه زیادی ندارد، اما قیمتی ندارد.»

برای به دست آوردن اهرم فشار برای آن نوع تغییرات، سیاهگوش باید طرفدارانی داشت. برخی از سرسخت‌ترین طرفداران به عنوان بخشی از جامعه LGBTQ شناخته می‌شوند.

زمان برد تا WNBA طرفداران و بازیکنان LGBTQ را در آغوش بگیرد. شب غرور تنها از سال 2012 بخشی از برنامه سیاهگوش بوده است. همانطور که ریو بیان کرد، برای سیاهگوش و بقیه تیم های WNBA در سال های اولیه این حس وجود داشت که “اگر آنها فکر می کنند ما خیلی همجنسگرا هستیم، ممکن است آنها را ببینند. این را از ما بگیر.»

اما هنگامی که افزایش اولیه علاقه شرکت ها به WNBA در حدود سال 2002 کاهش یافت، حضور جامعه LGBTQ در بازی های مینیاپولیس و جاهای دیگر اغلب ثابت می ماند.

ریو گفت: «از اینکه آن پایگاه هرگز ما را ترک نکرد، سپاسگزارم. “زیرا همان طور که در ابتدا بود، قابل درک بود.”

اریکا مائوتر در سال 2004 به مینیاپولیس نقل مکان کرد و تقریباً بلافاصله شروع به حضور در بازی های سیاهگوش کرد.

مائوتر که دگرباش است، می‌گوید: «وقتی به‌عنوان یک اقلیت نسبت به عموم مردم وجود دارید، یاد می‌گیرید به دنبال افراد دیگری بگردید که ممکن است مردم شما باشند». “این در هر کجا که می روید درست است. وقتی وارد مرکز هدف می شوید این درست است. در برخی از سطوح، شما می‌گویید، “می‌توانم ببینم که مردم من اینجا هستند.”

مائوتر گفت که او ناراحتی تیم و لیگ را با طرفداران LGBTQ آن احساس می کند. او گفت: “این پاک کردن است.” “مثل شما که می دانید ما اینجا هستیم و با خرید بلیط این تیم را سرپا نگه می داریم. حداقل کاری که می توانید انجام دهید این است که بپذیرید که ما وجود داریم.»

سیمون آگوستوس، که سیاهگوش را در سال 2011 به اولین عنوان قهرمانی خود رساند، زمانی که در سال 2012 با ایده استفاده از نفوذ خود برای حمایت از برابری ازدواج در معرض دید عموم قرار گرفت، به این تیم و لیگ کمک کرد.

ریو گفت: «ورزشکاران شجاعت خود را نشان دادند. “و این خیلی اتفاق می افتد.”

آگوستوس سابقه ای برای فعالیت در سیاهگوش ایجاد کرد که بازیکنان آن اولین ورزشکاران حرفه ای بودند که در سال 2016 به اعتراضات Black Lives Matter پیوستند. مائوتر گفت.

از آن زمان، تیم و لیگ سخت‌تر برای حضور در ترکیب کار کرده‌اند. مونیکا مایر، که سال گذشته پس از رهبری OutFront Minnesota، بزرگترین سازمان حمایت از LGBTQ+ برای بیش از یک دهه، از سمت خود کناره‌گیری کرد، گفت: «من فکر می‌کنم که آنها واقعاً از راه‌های معنی‌دار و معتبر با افراد LGBTQ تماس گرفته‌اند. آنها سعی کرده‌اند مطمئن شوند که فضا واقعاً خوشایند و تأییدکننده است.»

موفقیت بسکتبال سیاهگوش و تکامل تیم در خارج از زمین به ساختن آنچه ولین قبلاً در دانشگاه مینه سوتا به دست آورده بود کمک کرد.

برانسون گفت: “امیدوارم هر کسی که برای فینال چهار به شهر می آید بتواند احساس کند که مینیاپولیس واقعاً چقدر برای ورزشکاران زن ارزش قائل است.” “این که همه احساس کنند مورد احترام و قدردانی هستند.”